რევაზ მიშველაძე - „ჩემი ცრემლი და სიყვარული" (ნოველები)
„...ფიცში ვერ ჩავიყოლებ და უკანასკნელ ხუთ წელიწადში დაწერილ ნოველებს ათიოდე ადრე შექმნილი, მაგრამ ჩემთვის განსაკუთრებით საყვარელი ნოველებიც შევურიე იმის ხაზგასასმელად, რომ მედროვე არასოდეს ვყოფილვარ; ეროვნული ცნობიერების დამთრგუნველ ხელისუფლებას ადრეც კრიჭაში ვედექი და ახლაც ვესვრი სიტყვის ყუმბარას ჩემი სანგრიდან..."
რევაზ მიშველაძე
„...ზუსტად ოცდაათი წლის წინათ (1973წ.) გამოიცა პირველად ეს წიგნი ორმოცდაათი ათასი ცალი და ერთ კვირაში გაიყიდა.
რევაზ ინანიშვილი - „ლამაზი ცრემლები" (მოთხრობები)
„... დადგებოდა გიორგობისთვე, დაიწყებოდა წვიმები, მერე - ქრისტეშობისთვე. მოიყოლებდა ყინვასა და თოვლს, შეიბუდებოდნენ შინ ადამიანებიც, საქონელიც, გატკბებოდა ცეცხლი, ცეცხლისპირას - მასლაათი. გაიმართებოდნენ წელში მეზღაპრეები, ვისაც არ უნდა მისდგომოდნენ, ყველას უხაროდა მათი სტუმრობა. შეეგებებოდნენ კარშივე, მიიპატიჟებდნენ ბუხართან, დაბალი ტაბლის თავში. დაჯდებოდა მეზღაპრეც, ჩაახველებდა, ყელს ჩაიწმენდდა, მოხალვათდებოდა. დაუსხდებოდნენ წინ ბავშვები".
ლია ნაროუშვილი - „სევდაბაღი"
წინამდებარე წიგნი ლია ნაროუშვილის მეოთხე პოეტური კრებულია.
სამი ათეული წლის განმავლობაში ავტორმა მკითხველს შესთავაზა კრებულები: „ცრემლის სიმღერა", „ზეკარის გზა" და „ქარვისფერი ბაღი".
გოდერძი ჩოხელი – „წითელი მგელი" (ორი რომანი)
წიგნში შესულია გოდერძი ჩოხელის ორი გახმაურებული რომანი: „წითელი მგელი" და „ადამიანთა სევდა".
ცისანა ჯოხაძე - „ფიქრთა წვიმა"
ავტორის შემოქმედების გაცნობისას პოეტი თემურ შავლაძე წერს: „...ამ წიგნის ავტორი ქალბატონია, რომელიც ლექსებს თხზავს თავისი სულის სალბუნად და შემოქმედებაც ხომ თავისთავად სულიერი გასხივოსნებაა..."
„ფიქრთა წვიმა" – პოეტ ცისანა ჯოხაძის მესამე პოეტური კრებულია.
გოდერძი ჩოხელი - „სულეთის კიდობანი" (რომანი, მოთხრობები)
გოდერძი ჩოხელის ლიტერატურული სამყარო ხილულისა და უხილავის, სინამდვილისა და ზღაპრულის, რეალურისა და მითიურის შუა ამოიზარდა, როგორც გაცხადებული საიდუმლო. მას სამყარო გაენდო. ახლა მწერალი თავადვე ცდილობს ამ საიდუმლოს სხვებიც აზიაროს. საოცარი დანდობითა და უბრალოებით ამკვიდრებს ჩვენში შინაგან მზაობას, რათა ვირწმუნოთ უმცირესში უდიდესი, წარმავალში მარადიული ანუ ადამიანში - ღვთაებრივი.
გოდერძი ჩოხელი - „შემინახე, დედაო მიწავ!" (მოთხრობები)
„...შენი სხეული ჩემ სხეულზე უფრო გამძლეა, ამიტომ ჩემ ძვლებს შენ გაბარებ სიკვდილის მერე. როცა ჩემს თვალებს ცის ნათელი დაეკარგებათ, როცა ჩამოვლევ ჩემ წილ საწუთროს, როცა ჩემს მუხლებს შენზე დგომა არ შეეძლებათ, როცა ჩავქრები, სამძღორს იქით რომ გარდავხდები, გაიხსენი, გაიხსენი ეგ საკინძე და მიმიღე მე. მიმიღე და შემინახე, შენ ხომ დედასავით გულუხვი ხარ, დედაჩემის გულიც ხომ შენთან არის, დედაჩემის მუხლებიც ხომ შენს უბეში აწყვია. მეც მანდ მამყოფე, მაგრძნობინე მაგ გულის ფეთქვა..."
გიორგი ლეონიძე - „ნატვრის ხე" (ნოველები)
